Zaburzenia hiperkinetyczne to zespół objawów związanych z nadmiernym ruchem, które wpływają na codzienne funkcjonowanie. Obejmują one szereg zachowań, takich jak impulsywność, nadaktywność i trudności w koncentracji. Czy można je leczyć?
- Zaburzenia hiperkinetyczne są zespołem neurorozwojowych zakłóceń psychicznego funkcjonowania.
- Najbardziej znanym zaburzeniem hiperkinetycznym jest ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi).
- Przyczyny zaburzeń hiperkinetycznych mogą być genetyczne lub środowiskowe.
- Leczenie opiera się na oddziaływaniach terapeutycznych oraz w niektórych przypadkach farmakoterapii.
Czym są zaburzenia hiperkinetyczne (ADHD)?
Zaburzenia hiperkinetyczne to zespół neurorozwojowych zakłóceń w funkcjonowaniu psychicznym, który objawia się nadruchliwością i dotyka wszystkich sfer funkcjonowania dziecka: ruchowej, poznawczej oraz emocjonalnej. Przypadłość zalicza się do zaburzeń neurorozwojowych. Jej przyczyną są zaburzenia dotyczące rozwoju układu nerwowego. Jednym z najbardziej znanych zaburzeń hiperkinetycznych jest ADHD (attention deficit hyperactivity disorder), czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Przypadłość może być leczona farmakologicznie, a wygodny dostęp do potrzebnych leków zapewnia e-recepta.
Zaburzenia hiperkinetyczne – występowanie
Zaburzenia hiperkinetyczne najczęściej występują u dzieci w wieku szkolnym. Szacuje się, że dotyczą od 3 do 8 na 100 kilkulatków. Statystycznie rozpoznanie takie otrzymuje około 5-7% badanych. W przeszłości uważano, że zaburzenia hiperkinetyczne dotyczą przede wszystkim chłopców, jednak obecnie badacze coraz częściej zgadzają się, że występują one również u dziewczynek. Zaburzenie ADHD, będące jednym z zaburzeń hiperkinetycznych, najczęściej zauważane jest u dziecka około 7. roku życia, gdy zaczyna uczęszczać do szkoły. Jeśli kilkulatek ze względu na swój stan zdrowia potrzebuje czasowej opieki, rodzic może wziąć L4 online.
Objawy zaburzeń hiperkinetycznych (nadpobudliwość, deficyty uwagi, impulsywność)
Objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej mogą być różne, ale zasadniczo dotyczą trzech głównych obszarów:
- w obszarze uwagi dzieci z zaburzeniami hiperkinetycznymi mogą łatwo ulegać rozproszeniu, tracą zdolność skupienia podczas wysiłku umysłowego, mają problemy z koncentracją uwagi;
- w aspekcie aktywności dzieci z zaburzeniami hiperkinetycznymi mogą być nadpobudliwe i mieć trudności z wytrwałością w realizowaniu zadań;
- w obszarze emocji zaburzenia hiperkinetyczne objawiają się zbyt dużą impulsywnością. Dzieci mogą bardzo łatwo wchodzić w konflikty z rówieśnikami, są niecierpliwe podczas zabaw czy rozmów, często przerywają innym. W rezultacie mogą mieć trudności z zasłużeniem na opinię dobrego ucznia ze względu na swoje zaburzenia uwagi.
Przyczyny zaburzeń hiperkinetycznych
Etiologia zaburzeń hiperkinetycznych jest złożona. Przyczyny mogą obejmować zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe. Jak wspomniano wcześniej, zaburzenia hiperkinetyczne to rodzaj zaburzeń neurorozwojowych, czyli mogą je wywoływać nieprawidłowości rozwojowe układu nerwowego. ADHD może występować w wyniku niedotlenienia mózgu dziecka w okresie okołoporodowym. Czynnikiem ryzyka jest również zatrucie płodu nikotyną lub alkoholem spożywanym przez kobietę w ciąży.
Diagnoza zaburzeń hiperkinetycznych
Zaburzenia hiperkinetyczne powinny zostać zdiagnozowane. W pewien sposób uspokoi to rodziców i wytłumaczy nietypowe zachowanie dziecka. W przypadku problemów z jego zdrowiem opiekun może wykorzystać zwolnienie lekarskie online.
Metody diagnozowania ADHD
Diagnozowanie zaburzeń hiperkinetycznych u dziecka opiera się na wnikliwej ocenie jego objawów. Specjalista musi stwierdzić, że jego zachowanie nie odpowiada wiekowi i poziomowi rozwoju intelektualnego, występuje znacznie częściej niż u rówieśników oraz w istotny sposób zaburza i utrudnia mu codzienne funkcjonowanie społeczne. Według klasyfikacji chorób ICD-10, dla rozpoznania zaburzeń hiperkinetycznych konieczne jest stwierdzenie minimum 6 objawów z zakresu deficytów uwagi, 3 objawów z zakresu nadpobudliwości oraz 1 objawu ze sfery impulsywności.
Leczenie zaburzeń hiperkinetycznych
Leczenie zaburzeń hiperkinetycznych opiera się na oddziaływaniach terapeutycznych. Specjaliści sięgają po różne metody, takie jak psychoedukacja, terapia behawioralna, terapia rodzinna czy trening umiejętności społecznych. Tego zadania powinien podjąć się psycholog lub psychiatra, mający doświadczenie w leczeniu zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. W niektórych sytuacjach działania można uzupełnić farmakoterapią.
Zaburzenia hiperkinetyczne zaczynają się we wczesnym dzieciństwie i charakteryzują się brakiem wytrwałości w realizowaniu zadań przez dziecko, nadmierną aktywnością i impulsywnością. Dziecko z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej wykazuje objawy nieuważności we wszystkich środowiskach, w których się znajduje, co rzutuje na jego wyniki w nauce oraz życie rodzinne. W takich przypadkach należy poszukać pomocy, co będzie korzyścią dla rozwoju dziecka.